Statkiem do perełki UNESCO

Koło południa zjawiamy się przy promenadzie w Splicie, gdzie czeka już prom do Trogiru - funkcjonujący tutaj jako coś w rodzaju wodnego autobusu. Płyną nim głównie miejscowi, turystów prawie brak, choć cena biletu jest równa cenie biletu autobusu podmiejskiego! Podróż zajmuje niemal godzinę, więc trochę się człowiek pokołysał na falach, choć były też minusy - w wewnętrznej części pasażerskiej duży hałas i smród benzyny, a na tarasie upalne słońce...

Samo miasteczko (kolejne z białego kamienia) to następna perełka z plątaniną ulic i mnóstwem renesansowych budynków. Największą atrakcją jest katedra św. Wawrzyńca z najbardziej okazałym portalem Dalmacji i wejściem na wieżę, które osoby z lękiem wysokości (w tym mnie) przyprawiło o paraliż serca :D Przy okazji trafia nam się gratka w postaci zlotu starych pojazdów.

Do Splitu wracamy znowu statkiem - słońce zachodzi, więc ładujemy się na tarasie promu. Podróż upływa na przyjemnym kołysaniu - tym razem większość pasażerów to turyści.

Po powrocie na kemping udajemy się, oczywiście, na wieczorną konsumpcję do niedalekiej knajpy - w drodze powrotnej łapie nas deszcz. Już wiem co to oznacza - w nocy będzie BORA :(. I rzeczywiście - jakiś czas potem zaczyna tak wiać, że nawet piwa nie można w spokoju na plaży się napić. Zabezpieczam namiot - przywiążę go do pnia drzewa, linki obciążam kamieniami. Wieje tak, że ściana sufit namiotu niemal dotyka nam twarzy - Teresie udaje się zasnąć, lecz ja uciekam do auta. Podmuchy wiatru momentami go prawie przesuwają, z przerażeniem kątem oka widzę, że potężne drzewa nad moją głową wyginają się jak patyczki... W każdej chwili oczekując, że coś spadnie na dach samochodu, jakimś cudem zapadam w końcu w sen.

Zdjęcia (5)

Komentarze (1)