2011
16
sie
Znowu stolica i poszukiwanie zaginionego szpitala
Litwa, Vilnius
Przejechano 811 km
Rano z nogą niby lepiej - raczej nie urosła i jest mniej gorąca niż wieczorem. Pakujemy się więc i jedziemy na dworzec, po drodze zwiedzając jeszcze stary cmentarz karaimski, położony w lesie.
Tym razem zdjęc na dworcu nie robię, bo nie wiadomo gdzie czai się ochrona, zresztą pogoda się popsuła - jest szaro, pochmurno, czasem lekko mży. Na pierwszy rzut bierzemy cmentarz na Rossie, gdzie trzeba odganiać się od różnych natrętów i polskich wycieczek. Cmentarz zaiste robi wrażenie, więc trochę spacerujemy między nagrobkami.
Potem wracamy do centrum, do muzeum historycznego - ogólnie średnie (Rzeczpospolita Obojga Narodów staje się prawie nie istnieć). Teresa przyznaje się, że noga znowu ją boli, czuje się słabo. Szukamy IT i prosimy o namiary do lekarza. Jest jakaś przychodnia w pobliżu, pani mówi po polsku, ale lekarz już wyszedł i nie wróci. Co za pech!
W informacji prosimy o adres szpitala - panie nie bardzo wiedzą, gdzie takowe są (!), w końcu kierują nas do jakiegoś na kompletnym zadupiu. Próbujemy jeszcze zapytać w innej przychodni po drodze, ale tam oczywiście nikt nie mówi w innym języku niż litewski. Wyobrażam sobie co muszą czuć obcokrajowcy w Polsce.
Zatłoczonym autobusem dojeżdzamy do szpitala - rejestracja zamknięta, ostrego dyżuru nie udaje nam się znaleźć, ogólnie porażka. Jesteśmy mocno podłamani i wracamy na autobus jadący na dworca. Na pociąg zdążamy w ostatniej chwili (następny jest po 2 godzinach), Teresa ledwo żyje i na dodatek mamy dopłatę do biletu, bo oczywiście na kasę nie mieliśmy już czasu.
W Trokach dokupujemy ocet i cebulę; znowu okładamy ugryzioną nogę, ale coraz bardziej wygląda na to, że jutro będzie trzeba wracać do Polski, aby ktoś nas tam poratował... 
Tym razem zdjęc na dworcu nie robię, bo nie wiadomo gdzie czai się ochrona, zresztą pogoda się popsuła - jest szaro, pochmurno, czasem lekko mży. Na pierwszy rzut bierzemy cmentarz na Rossie, gdzie trzeba odganiać się od różnych natrętów i polskich wycieczek. Cmentarz zaiste robi wrażenie, więc trochę spacerujemy między nagrobkami.
Potem wracamy do centrum, do muzeum historycznego - ogólnie średnie (Rzeczpospolita Obojga Narodów staje się prawie nie istnieć). Teresa przyznaje się, że noga znowu ją boli, czuje się słabo. Szukamy IT i prosimy o namiary do lekarza. Jest jakaś przychodnia w pobliżu, pani mówi po polsku, ale lekarz już wyszedł i nie wróci. Co za pech!
W informacji prosimy o adres szpitala - panie nie bardzo wiedzą, gdzie takowe są (!), w końcu kierują nas do jakiegoś na kompletnym zadupiu. Próbujemy jeszcze zapytać w innej przychodni po drodze, ale tam oczywiście nikt nie mówi w innym języku niż litewski. Wyobrażam sobie co muszą czuć obcokrajowcy w Polsce.
Zatłoczonym autobusem dojeżdzamy do szpitala - rejestracja zamknięta, ostrego dyżuru nie udaje nam się znaleźć, ogólnie porażka. Jesteśmy mocno podłamani i wracamy na autobus jadący na dworca. Na pociąg zdążamy w ostatniej chwili (następny jest po 2 godzinach), Teresa ledwo żyje i na dodatek mamy dopłatę do biletu, bo oczywiście na kasę nie mieliśmy już czasu.
W Trokach dokupujemy ocet i cebulę; znowu okładamy ugryzioną nogę, ale coraz bardziej wygląda na to, że jutro będzie trzeba wracać do Polski, aby ktoś nas tam poratował...
Zdjęcia (3)
Komentarze (0)
Zasoby: 
20.834 
21.723 
1.081.927 
3.423 
