Przez góry do miasta konsulatów

Rano trzeba wstać... jeszcze szybkie spojrzenie na kultowe toalety i pakujemy się. Fajne miejsce :)

Do Bitoli mieliśmy jechać ekspresówką - niestety, na wjeździe stoi chłop z flagami i na każde pytanie krzyczy "zawracaj!". Trwają tam jakieś prace, a objazdu oczywiście nie przewidziano. W akcie desperacji jadę kawałek dalej, gdzie widać starą, pordzewiałą tabliczkę z napisem "Bitola". Wjeżdżamy na wąską, brukowaną drogę, po obu stronach zarośniętą krzaczorami - wygląda bardziej na dojazd do jakiegoś gospodarstwa niż szosę na aut.

Nie bardzo mi się ta droga podoba, ale nie mam wyboru - jadę przed siebie tym brukiem, wznosząc się coraz wyżej do góry. Po jakimś czasie dojeżdżamy do przełęczy z opuszczoną kapliczką - "Park Narodowy Pelister" - informuje tablica. Ładnie nas wywiozło... oczywiście ani jednej żywej duszy, po drodze mijałem jedno auto. Zaczynamy zjeżdżać - mijamy drugie auto, kierowca jest tak samo zdziwiony naszym widokiem, jak my jego...

W końcu pojawia się jakaś wieś, ale nie ma tu tablicy, mieszkańców także nie widać. Mijamy zabudowania i trafiamy na stado owiec, pasące się na... środku drogi. Ani myślą się ruszyć, mijam je slalomem. Po prawej stronie dostrzegam ekspresówkę, lecz nie widać wjazdu... Dopiero po dobrych kilku kilometrach kończy się bruk, zaczyna asfalt i jest wjazd :)

Sama Bitola nazywana jest miastem konsulatów - pełno ich tu było w czasach tureckich i dzisiaj też sporo, z racji niedalekiej granicy z Grecją. Do zobaczenia są dwa zamknięte meczety, częściowo wykopana w ziemi świątynia prawosławna (przy której pojawia się chłop i po polsku woła "boli mnie głowa" - dostaje za to drobne), poturecki bazar, na którym kupujemy burki... Ogólnie miasto dość rozkopane.

Zdjęcia (2)

Komentarze (0)